‘Het Midden-Oosten gaat een cruciale week tegemoet. De hoop gloort op een deal voor een tijdelijk staakt-het-vuren in Gaza en een gedeeltelijke vrijlating van de Israëlische gijzelaars.’ Dit meldt de Telegraaf van vandaag.
En dan krijg ik meteen een heel naar gevoel over een ‘gedeeltelijke vrijlating’. Is het nu nog niet genoeg geweest voor ál die stakkers? Komen er straks maar een deel van hen vrij? Vier en dertig las ik ergens. Natuurlijk is dat mooi. Iedere gijzelaar die vrijkomt is er een. Maar het is na 458 dagen blijkbaar nog niet genoeg. Moeten de anderen dan nóg langer wachten op misschien een volgend staakt-het-vuren? En wie worden er nu vrijgelaten en wie niet? Begrijpt Hamas dan nog niet dat ze verloren hebben? Dat wat Israël betreft het bewind in Teheran dat hen financiert op z’n laatste benen staat? Dat het geen enkel nut meer heeft om nog maar 1 gijzelaars vast te houden?
En dan krijg ik nog een raar gevoel. Het zal toch niet zo zijn dat de rest van de gijzelaars niet meer leeft? Niemand weet het. Er wordt geschat dat er nog maar 50 van hen in leven zijn. Verschrikkelijk!
Het hart van de familie van gijzelaar Liri Albag is in stukken gescheurd bij het zien van de video die nu door hen naar buiten is gebracht. En al ben je geen familie, ook dan scheurt je hart, althans zo vergaat het mij na 458 dagen iedere dag voor de gijzelaars te hebben gebeden. De ouders en zus roepen de premier, wereldleiders en alle besluitvormers dat het nu de tijd is om beslissingen te nemen alsof hun eigen kinderen erbij waren: “Dit is niet onze dochter en zus die we kennen. Ze is niet goed – haar ernstige psychische nood is duidelijk.”
En dan het derde waar ik een verschrikkelijk naar gevoel over heb. Israël moet onderhandelen met een club van niets en niemand ontziende terroristen. Maar niet onderhalen zal wellicht de dood van alle gijzelaars betekenen.
Donald Trump heeft gezegd dat wanneer er, voor zijn inauguratie op 20 januari geen oplossing is over de gijzelaars, de hel zal losbarsten. En Trump doet echt wat hij zegt.
Ik weet dat velen dagelijks bidden voor de gijzelaars. Maar in de kerk zijn ze blijkbaar vergeten, althans in de kerk waartoe ik behoor. Gelukkig wordt er bijvoorbeeld in evangelische gemeenten wel wekelijks voor hen gebeden. En niet te vergeten in de interkerkelijke gebedsgroepen.
Reactie plaatsen
Reacties